Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda Ruchu Rozwijającego - główne założenia
Weronika Sherborne – bazując w dużej mierze na założeniach Rudolfa von Labana – opracowała własną metodę wspomagającą prawidłowy rozwój psychoruchowy dziecka. Metoda ruchu rozwijającego polega na wykorzystywaniu ruchu jako narzędzia, które wpływa na rozwój dziecka i jest w stanie korygować już istniejące zaburzenia rozwojowe czy zaburzenia neurologiczne u dzieci.
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne jest jedną z metod wspomagających terapię dzieci z zaburzeniami rozwoju. W trakcie regularnych spotkań w małych grupach dzieci ćwiczą w parze z terapeutą lub rodzicem. Wykonują ćwiczenia ruchowe kształtujące świadomość przestrzeni, własnego ciała oraz komunikację i umiejętność wchodzenia w relacje.
Metoda wywodzi się z dziecięcego baraszkowania, które jest swoistą zabawą dziecka z dorosłym we wczesnym dzieciństwie, a więc jest naturalna i prosta. Poprzez baraszkowanie rozumiane są wszystkie zabawy w bliskim kontakcie np.: podrzucanie, gilgotanie, siłowanie się.
Dzięki Metodzie Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne dziecko poznaje swoje ciało, uczy się koordynacji ruchów oraz orientacji w przestrzeni. Podczas ćwiczeń z drugim człowiekiem rozwija umiejętność nawiązywania kontaktu, współpracy oraz dzielenia radości z innymi (umiejętności społeczne). Ponadto dziecko nabiera zaufania do siebie i do opiekuna, buduje poczucie własnej wartości (jestem ważny/ważna) oraz poczucie sprawstwa (umiem to zrobić). Poczucie bezpieczeństwa w kontakcie z partnerem zabawy wyzwala twórczą energię.
Przykładowe ćwiczenia
Ćwiczenia kształtujące świadomość osoby
Powitanie stopami: grupa siedzi w kręgu trzymając się za ręce, wszyscy wyciągają nogi przed siebie i witają się dotykając palcami stóp.
Iskierka: grupa siedzi w kręgu trzymając się za ręce, prowadzący ściska dłoń siedzącego obok niego dziecka, ono podaje uścisk dłoni sąsiadowi i w ten sposób iskierka przechodzi przez cały krąg.
Ćwiczenia kształtujące świadomość schematu ciała
Koncert na plecach: dorosły klęczy obok leżącego na brzuchu dziecka. Dorośli grają palcami na plecach dzieci, najpierw delikatnie opuszkami palców, a następnie kantami dłoni i całymi dłońmi. Zmieniają siłę i rytm uderzeń.
Ćwiczenia kształtujące świadomość przestrzeni
Przeciąganie: dorośli i dzieci leżą „w rozsypce” na podłodze. Przeciągają się (jak po przebudzeniu) i każdy próbuje zagarnąć jak najwięcej przestrzeni dla siebie.
Ćwiczenia ułatwiające nawiązanie kontaktu oraz współpracę
Relacja „Z” – Fala: 2-3 dorosłych wykonuje obok siebie klęk podparty. Dziecko kładzie się na ich plecach na brzuchu. Dorośli lekko kołyszą się na boki, do przodu i do tyłu oraz zataczając kółka.
Relacja „przeciwko” – Spychacz: dorosły i dziecko siedzą w rozkroku na podłodze plecami do siebie. Na przemian odpychając się stopami próbują przesunąć partnera (dorosły ustępuje, gdy wyczuwa, że dziecko użyło do tego całej swojej siły).
Relacja „razem” – Podskoki w trójkach: dwóch dorosłych stoi po obu stronach dziecka, podtrzymując je za ręce oraz pod łokcie. Dziecko trzyma łokcie jak najbliżej tułowia. Dorośli pomagają mu podskoczyć, wykonać skok do przodu, kilka kroków do przodu lub pokonać przeszkodę.
Opracowały:
mgr Katarzyna Filipczuk
mgr Małgorzata Grabowska-Krzyżewska
Źródła:
https://polskiautyzm.pl/metoda-ruchu-rozwijajacego-weroniki-sherborne/
https://enelsport.pl/metoda-ruchu-rozwijajacego-sprawdz-czy-warto-ja-wyprobowac/