Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne

Metoda Ruchu Rozwijającego - główne założenia

Weronika Sherborne – bazując w dużej mierze na założeniach Rudolfa von Labana – opracowała własną metodę wspomagającą prawidłowy rozwój psychoruchowy dziecka. Metoda ruchu rozwijającego polega na wykorzystywaniu ruchu jako narzędzia, które wpływa na rozwój dziecka i jest w stanie korygować już istniejące zaburzenia rozwojowe czy zaburzenia neurologiczne u dzieci.

Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne jest jedną z metod wspomagających terapię dzieci z zaburzeniami rozwoju. W trakcie regularnych spotkań w małych grupach dzieci ćwiczą w parze z terapeutą lub rodzicem. Wykonują ćwiczenia ruchowe kształtujące świadomość przestrzeni, własnego ciała oraz komunikację i umiejętność wchodzenia w relacje.

Metoda wywodzi się z dziecięcego baraszkowania, które jest swoistą zabawą dziecka z dorosłym we wczesnym dzieciństwie, a więc jest naturalna i prosta. Poprzez baraszkowanie rozumiane są wszystkie zabawy w bliskim kontakcie np.: podrzucanie, gilgotanie, siłowanie się.

Dzięki Metodzie Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne dziecko poznaje swoje ciało, uczy się koordynacji ruchów oraz orientacji w przestrzeni. Podczas ćwiczeń z drugim człowiekiem rozwija umiejętność nawiązywania kontaktu, współpracy oraz dzielenia radości z innymi (umiejętności społeczne). Ponadto dziecko nabiera zaufania do siebie i do opiekuna, buduje poczucie własnej wartości (jestem ważny/ważna) oraz poczucie sprawstwa (umiem to zrobić). Poczucie bezpieczeństwa w kontakcie z partnerem zabawy wyzwala twórczą energię.

Przykładowe ćwiczenia

Ćwiczenia kształtujące świadomość osoby

Powitanie stopami: grupa siedzi w kręgu trzymając się za ręce, wszyscy wyciągają nogi przed siebie i witają się dotykając palcami stóp.

Iskierka: grupa siedzi w kręgu trzymając się za ręce, prowadzący ściska dłoń siedzącego obok niego dziecka, ono podaje uścisk dłoni sąsiadowi i w ten sposób iskierka przechodzi przez cały krąg.

Ćwiczenia kształtujące świadomość schematu ciała

Koncert na plecach: dorosły klęczy obok leżącego na brzuchu dziecka. Dorośli grają palcami na plecach dzieci, najpierw delikatnie opuszkami palców, a następnie kantami dłoni i całymi dłońmi. Zmieniają siłę i rytm uderzeń.

Ćwiczenia kształtujące świadomość przestrzeni

Przeciąganie: dorośli i dzieci leżą „w rozsypce” na podłodze. Przeciągają się (jak po przebudzeniu) i każdy próbuje zagarnąć jak najwięcej przestrzeni dla siebie.